bloggum

Ik lig op een steriele tafel met 3 wezens om me heen. Eentje links van mij, eentje rechts en eentje bij mijn voeten! Ze zien er groot uit, lange armen, een groot hoofd en hele grote ogen. Ze zijn zeker niet van deze wereld en dus buitenaards. Ze zijn iets aan het doen bij mijn buik. Ik voel geen pijn maar voel wel angst. Wie zijn dit? Waar ben ik? Wat doen ze? Ik begin heel hard te schreeuwen, maar mijn lichaam maakt geen geluid en ik voel dat ik in paniek ben. Aaaaaahhhhhh, nog steeds geen geluid. De sfeer in deze ruimte is heel anders dan wat ik ken. Ik weet op dat moment dat ik in een ruimteschip ben. Vraag me niet hoe ik dat weet, maar ik weet het! 

Het wezen bij mijn voeten kijkt naar mij en via zijn ogen zorgt hij ervoor (ik zeg hij maar het kan net zo goed hij en zij tegelijk zijn) dat ik weer buiten bewustzijn raak. Ik word wakker in mijn bed op Ibiza, waar ik op vakantie ben met mijn beste vriendin en hoor de hond die bij ons is aan komen lopen die dag huilen als een wolf. Het is midden in de nacht, nog donker en ik heb de beelden van net nog vers in mijn geheugen. 

Ik ga liggen op het opgepompte luchtbed, net zoals iedereen die aan deze opleiding was begonnen. Het is een leuke groep mensen maar ik kom toch echt voor Priscilla want zij heeft zoveel ervaring met hypnose. Ik wil van haar leren en dat dit er toevallig bij zit is leuk maar weet om eerlijk niet wat ik moet verwachten. Rolf heeft wel uitgelegd dat het belangrijk is dat je weet wat iemand ervaart als ze in hypnose gaan en waar ze naar toe kunnen reizen en daarom is het belangrijk dat wij ook gaan reizen in bewustzijn. Ik denk alleen maar, dat weet ik wel en ik laat het over me heen komen. Het zal wel een fijne meditatie worden en daar heb ik wel zin in.

Wel lekker trouwens om even helemaal niks te hoeven en lekker te liggen. De koptelefoon mag op zegt Rolf, terwijl iedereen al ligt. Ik hoor nog wat gegiechel en nog wat gekuch, maar zodra ik mijn koptelefoon op heb hoor ik muziek. O, dat is fijn! Ik voel me direct ontspannen. Luchtbed is nog wat onwennig. Het is zo’n dikke blauwe waar je, als je beweegt, direct als een drijvende boot op het water heen en weer beweegt. Dan maar niet bewegen en zo stil mogelijk blijven liggen. Het dekentje wat ik mee heb genomen ligt lekker over me heen en ik voel mijn dikke wollen sokken, die heerlijk warm aan mijn voeten voelen. He he, even alleen maar liggen en uitrusten. Ik ben gisteravond laat aangekomen op deze plek waar we ook allemaal overnachten en ben nog best moe van de reis. En het zal wel een intensief weekend worden met alle kennis die we krijgen overgedragen. Dit is het eerste weekend van de reeks weekenden die horen bij deze opleiding. Ik wil me nog meer verdiepen in hypnose en deze opleiding trok me direct. Priscilla die haar kennis deelt van haar jarenlange ervaring met QHHT en dan Rolf die met Hemisync werkt waar ik niet zo heel veel van weet maar we gaan het zien. Ik ben wel heel benieuwd naar Rolf vooral na zijn interview bij Dutch Matrix waar hij vertelde over zijn reizen buiten zijn lichaam en dat hij toen een boek is gaan lezen van Bob Monroe hierover omdat er gewoonweg verder niks over te vinden was destijds en dat herkende ik natuurlijk. Ze zullen elkaar dan ook afwisselen tijdens deze opleiding. Priscilla die gaat vertellen over hypnose en Rolf die ons hemisync laat ervaren.

De muziek gaat over in een soort ruisen van de zee en daarna komen er instructies waarbij ik hoor waar ik me op moet focussen en komen er allemaal tonen. Voordat ik het door heb hang ik boven mijn lichaam en zie mezelf liggen op het luchtbed met het deken over mij heen en de wollen sokken aan mijn voeten. Het ziet er gek uit, want ik dacht dat ik er in het echt heel anders uitzag. Ik lig daar met een hele grote koptelefoon op mijn hoofd en een ooglap op die mijn ogen bedekt. Bijna onherkenbaar en dan voel ik ineens angst. Shit, ik hang boven mijn lichaam. Dit ken ik! Maar nu voel ik weer angst. Hier was ik even niet op voorbereid. Ik reis verder en zie mezelf in de auto zitten op weg naar deze opleiding. He??? Dat was gisteren toen ik helemaal naar Zeeland voor deze opleiding aan het rijden was. Ben ik nu ook nog terug gegaan in de tijd? Tegelijkertijd voel ik ook nog de angst, dat ik geen controle heb over wat er gebeurd. Ik hoor nog steeds de tonen in mijn oor, mijn lichaam zie ik op het luchtbed en ik voel ergens dat ik heel erg in mijn hoofd zit maar ook vanuit een groter bewustzijn aanwezig.

Ik hoor een stem zeggen dat het tijd is om terug te komen en ik zit weer in mijn lichaam. Ik voel me zwaarder, moet heel nodig plassen en voel ook een rilling in mijn buik, van angst. Dit herken ik van alle keren dat ik zonder controle mijn lichaam uit ging en niet wist waar ik naar toe ging. Ik zat er weer helemaal in en ik was het vergeten dat dit me ook angstig maakte. Nadat iedereen heeft geplast vraagt Rolf, zodra iedereen weer op zijn plek zit aan de tafels of iemand wat wil delen en ik moet direct huilen. Alle spanning komt eruit en misschien ook wel herkenning. Dit is wat ik herken en wat ik zo vaak heb ervaren maar waar niemand mij iets over kon vertellen.